Rozmowa z Mnichem: P jak Przygoda, P jak Pokora

II. Samotnie do Przełęczy Gromadzkiej

Na ok 35 kilometrze przed podejściem na Eliaszówkę, Tomek zostaje w tyle, ja rzucam zza pleców, iż będę szedł spokojnie swoje i niedługo się spotkamy. Nie spotkaliśmy się już do przepaku. Narzuciłem sobie dobry rytm marszu na podejściu i techniką tą zacząłem wyprzedzać całe grupki zawodników, którzy wcześniej „łykali” mnie na zbiegach. Ta tendencja będzie nam towarzyszyła do samej Przełęczy – na podejściach ja wyprzedzam, na zbiegach oni mnie.

Na niebie słońce już w centralnym punkcie. Jeżeli ktoś nie jest „ciepłolubnym” biegaczem cierpi. Cierpię więc i ja. Na szczęście na trasie jest sporo odcinków, gdzie można schować się w cieniu. Organizm mój nie jest przyzwyczajony do dystansu dłuższego, aniżeli królewski maraton dlatego zaczynam odczuwać coraz większe zmęczenie. Słońce je potęguje i odbiera chęci. Zapierająca dech w piersi panorama równoważy ujemne emocje.

Docieram do przepaku. Tutaj spotykam Tomka z Pabianic, który oświadcza, że wspólnie ze mną ruszy w drugą połowę trasy. Staram się więc szybko przepakować – nalać wody w bukłak, wyrzucić zbędne rzeczy z plecaka oraz… napić coli! Widok butelki i jej smak czułem przez kilka kilometrów przed przepakiem, kiedy więc jawa się ziściła poczułem się jak młody bóg gotowy do walki nawet z Niepokornym Mnichem! 

III. Trasa w górę, morale w dół. Festiwal błota

Z Tomkiem ruszam pełen chęci i nadziei na pokonanie trasy. Niestety, dość szybko się rozstajemy na jednym z podbiegów – znów narzucone przeze mnie tempo oraz technika podejścia sprawia, że wyrywam do przodu i nawet kilka zbiegów, na których Tomek ewidentnie lepiej się czuł, nie pozwalają mu na dogonienie mnie. Zaczyna się więc długa, zazwyczaj samotna walka z dystansem. Chmury rzadko zasłaniają słońce, a ja rzadko przechodzę do biegu. Czuję już nie tylko czworogłowe, ale całe uda i łydki. Czuję niedotrenowanie, zmęczenie i znużenie. Przestaję już myśleć, że choćby zbliżę się do 16 godzin, w ciągu których chciałem pokonać trasę. Jednak 17 godzin nadal uważam za bardzo realne.

Ok 70-72 km zaczyna się osobisty festiwal błota, który wcześniej zręcznie udało się omijać suchymi obejściami. A tych na całej trasie mieliśmy całą rodzinę – błoto rzadkie, płynne, pośniegowe, o konsystencji farby olejnej, które wszystko, co w nim zanurzyć pokryje cieniutką, połyskliwą warstewką. Było również i te ciężkie, śliskie i gliniaste. Jest wreszcie błoto ostateczne, na skraju którego zatrzymujemy się i szukamy innej drogi by znaleźć się „na tamtym brzegu”. Moim błędem było to, że nie zatrzymałem się i nie poszukałem innej drogi. Wbiłem kijki, poszukałem stabilnego kawałka, postawiłem stopę i… PLUM!!! Stabilny kawałek zanurzył się z całym moim butem po kostkę. Wyjmując stopy nie wiele brakowało bym wyjął je bez buta. Oblebiony w błocie, z mokrymi butami i skarpetkami, klnąc ruszyłem dalej...

Docieram do ostatniego punktu kontrolnego – Lesnieckie Sedlo (79-81 km). Nie chcę tracić czasu, nie zmieniam skarpet (a jakim to było błędem przekonałem się później), tylko przepijając kilka kubków izo ruszam na ostatnie podejście. Czuję, że zaczyna brakować czasu i walczę z limitem. Nie mam siły na zbiegi, klnę w duchu przy każdym z nich. Dużą pomocą są mi kijki, które przy truchcie hamują mnie i pozwalają utrzymać jako takie tempo i siły. Mijam Czerwony Klasztor, 88 km na zegarku, godzina 18:53. Blisko 1:10h na pokonanie niespełna 8 kilometrów. Marszobiegiem myślę, że mógłbym dać radę. Stopy zaczynają mnie parzyć, zaczynam czuć odciski i obtarcia. Zaczynam żałować, że nie poświęciłem 2 minut na zmianę skarpet, jednak teraz to bez znaczenia. Pełen optymizmu zbiegam do drogi nad Dunajcem. I w tym momencie popełniłem największy swój błąd – zapytałem miejscowego jak daleko do Sztawnicy: „Paaanieeee drogi, a będzie 11-12 kilmetrów”.

Możecie pomyśleć, że to „tylko” 3-4 kilometry różnicy. Teraz też tak myślę, ale mając w nogach kilkadziesiąt kilometrów, mając nadzieję na ukończenie trasy w limicie, nieszczęsne 3-4 km były mi wyrokiem. Złamałem się psychicznie i fizycznie. Podłamany ruszyłem do mety. Stopy czuję coraz bardziej – jakbym stąpał po rozżarzonym węglu wbijając jednocześnie garść pinesek. Marszem pokonałem ostatnie 10 kilometrów. Samotnie.

Euforia, ból, radość, smutek. Ulga. To moje wyobrażenie o ultra. Nie chcę myśleć jak wyglądałem na mecie, ale nie był to najpiękniejszy widok. Łzy cisnęły mi się do oczu. Miałem dosyć biegania i zmagań. Chciałem do domu…

Epilog

Pokonałem trasę, ale nie siebie. Chciałem zobaczyć gdzie sięgają moje granice, ale poddałem się gdy byłem tak blisko mety. Dotarłem do niej po 17 godzinach i 50 minutach. Na 250 startujących tylko 140 dotarło do mety w limicie czasu (17h), a zmagania ukończyło 150. Ja – pierwszy, który nie został sklasyfikowany (149) z powodu złożenia linii mety oraz pomiaru czasu. Z jednej strony cieszę się, że przebyłem całą trasę, z drugiej jednak mam żal – że podałem się i z zaciśniętymi zębami nie podjąłem walki na „ostatniej prostej”. Butów na kołku jednak nie zawieszam. Wiem nad czym pracować i wiem, że jeszcze jedną rozmowę z Mnichem odbędę. Za rok!

WIdeo:

Szymon Drab, Ambasador Festiwalu Biegów