Setka z HAKiem: „Nabierzesz szacunku do dystansu” [ZDJĘCIA]
Opublikowane w wt., 20/05/2014 - 12:12
Tytułowe słowa usłyszałam od kolegi Adama, gdy pochwaliłam się zgłoszeniem na „Setkę z HAKiem”. Jego doświadczenie z tym rajdem oraz dystansem nie przestraszyły mnie. Namówiłam go więc, by zapisał się razem ze mną i tak oto zaczęliśmy żyć z myślą – byle do 16 maja.
Chodzić każdy może
Założenie było jedno. Całą drogę idziemy. Nie porywamy się ambitnie na bieganie. Chodzić każdy może. 100 km ciągle wydawało się realne.
Kilka tygodni przed rajdem zaczęliśmy się przygotowywać. Trochę więcej ruchu. Trochę dłuższe spacery. Wypad w góry. Wędrówka szczytami Beskidów przez 11 godzin. Byliśmy pewni siebie. Przynajmniej ja. Adam – mój towarzysz podróży, był większym realistą.
Wreszcie nadszedł ten dzień. Wszystko spakowane zgodnie z listą i sugestiami tych, którzy podobne rajdy mieli już na swoim koncie: plastry, zapasowe skarpetki, krem na otarcia i niestety kurtki przeciwdeszczowe i nieprzemakalne spodnie.
Koszmar, który miał się spełnić
Pogoda na południu Polski była fatalna od tygodnia. Noc z 16 na 17 maja nie miała być lepsza. Ulewy i wiatry to koszmar, który miał się spełnić.
Na miejsce dojechaliśmy po 17:00. Nasza godzina zero została ustalona na 19:05.
Wreszcie wyruszyliśmy. Mapa oraz opisy okazały się bardzo proste. Szczegółowe komentarze. Dokładne informacje. Nie mogliśmy się zgubić. Zwłaszcza, że w głowie pojawiał się głos – „czytajcie dobrze mapę”. Po 50 km każdy dodatkowy kilometr będzie koszmarem.
Tego się trzymaliśmy. Adam nie spuszczał wzroku z kompasu. Szło nam dobrze. Nawet bardzo. Byliśmy zadowoleni z tempa.
Punkty kontrolne zlokalizowane były co około 10 km. Pierwszy, drugi, trzeci, czwarty zdobyliśmy bez większych problemów. Dystans 40 km pokonaliśmy w czasie 7,5 h. Byliśmy zadowoleni. Ja ciągle optymistycznie podchodziłam do reszty trasy. Adam był realistą.
