Ten nasz biegowy Rzeźnik...

Pewnie nie raz zastanawialiście się nad zmianą pracy i możliwe, że wprowadzaliście ten pomysł w życie. W bieganiu też są pewne zmiany, które można wprowadzić. Bieg w parze. Dla jednych to całkiem fajna przygoda, inni narzekają, że wolą biegać sami. Jak to jest w praktyce? Najlepiej przekonać się o tym, startując w Biegu Rzeźnika po bieszczadzkich szlakach.

Formuła biegu jest taka, jak zwykłych zawodów górskich z tą różnicą, że biegnie się w parze i nie można rozdzielać się na więcej niż 100m a na matach kontrolnych (elektroniczny pomiar czasu) najlepiej być bardzo blisko. Teoretycznie do 15 sekund ale lepiej nie testować tego systemu i biec razem. Dystans to 80 km.

W tym roku można było się zapisać bez losowania. Było więcej miejsc niż chętnych dzięki słabej organizacji zawodów z ubiegłego roku. Na start w Komańczy o godz. 3 w nocy, można było dojechać autem lub zorganizowanymi autokarami z Cisnej (1:45). Przez pierwsze ponad 30 km zakazane było używanie kijków (biegowych czy trekingowych) i już samo ich posiadanie groziło dyskwalifikacją.

Nie było też punktu z jedzeniem ani piciem, tylko kontrolny pomiar czasu. Po 30 km w Cisnej można było zjeść, napić się. Był też przepak. Od tego momentu można było używać kijków. Zaczęły się strome podejścia. Kolejne trzy punkty żywieniowe były już dobrze zaopatrzone, aczkolwiek tylko jeden wyśmienicie. To ten, zorganizowany przez Lasy Państwowe.

Pogoda była idealna na szybkie pokonanie trasy. Nie było błota z bardzo małym i płytkim wyjątkiem. Było na wpół słonecznie z przewagą chmur. Pod koniec biegu przelotny deszcz raczej pomógł niż zaszkodził.

Na mecie skromny posiłek z kaszy i gliniany medal. W pakiecie startowym tradycyjnie brak koszulki. W wielu zawodach sa jakieś braki. Często nie wynikają z organizacji tylko z samej oferty. Co dostajemy w zamian za opłatę. Myślę, że to odpowiedź na pytanie dlaczego na Bieg Rzeźnika nie musiało zostać przeprowadzone losowanie. Konkurencja nie śpi. (Maciej Konarski)