Długodystansowiec

Jest to opowieść o Emilu, skromnym czeskim chłopcu, którego życiową pasją jest bieganie. Historia Emila jest nierozdzielnie związana z historią jego kraju, którą jak klamry spinają dwie daty: 1938 i 1968 - zajęcie Czech i Moraw przez Niemcy i interwencja zbrojna wojsk Układu Warszawskiego. Emil Zatopek, bo o nim tu mowa, legenda stadionów, najszybszy długodystansowiec lat pięćdziesiątych XX wieku, to skromny, łagodny człowiek o promiennym uśmiechu. Droga do rekordów prowadzi przez katorżniczy trening, przez nieustanne przesuwanie granic własnej wytrzymałości. Echenoza interesuje wysiłek i sens,  jaki nadaje mu Zatopek, unika przy tym wszelkiej idealizacji swojego bohatera. Trud jest prozaiczny, ból rzeczywisty, medale okupione cierpieniem, którego sportowiec nie jest w stanie ukryć. Na bieżni grymas  udręki wykrzywia mu twarz, biegnie dziwnie, niestylowo, a przecież zostawia rywali daleko w tyle. Po latach sukcesów czas na pierwsze porażki i nieuchronny schyłek kariery, co Zatopek przyjmuje z pokorą, podobnie jak i innego rodzaju próby, na które wystawia go życie. 

Jean Echenoz

Jean Echenoz , jeden z najwybitniejszych współczesnych pisarzy francuskich, urodził się w Orange w 1947 roku. Ukończył socjologię i studia inżynierskie. Debiutował w roku 1979 powieścią Le Méridien de Greenwich. W 1983 roku otrzymał Prix Médicis za Cherokee. Zasłynął jako autor powieści ludycznych, które posługując się tonacją pastiszu bądź parodii, odwołują się do formy powieści przygodowej, sensacyjnej, szpiegowskiej czy też czarnego kryminału. Polskim czytelnikom znane są dwie książki Echenoza: Park (1997) oraz wydana nakładem naszej oficyny w 2005 roku Przy fortepianie. Za powieść Odchodzę, którą oddajemy do rąk czytelników, Jean Echenoz otrzymał Nagrodę Goncourtów w roku 1999.

Fragment książki:

http://www.noir.pl/ksiazka/505/Jean-Echenoz-Dlugodystansowiec