Mój Bieg 7 Dolin. Chwilo trwaj

Praca nagrodzona w konkursie "Mój Bieg. Mój Festiwal 2014"

Pomimo, że od zakończenia biegu minęło już kilka dni, a obolałe nogi nie dają zapomnieć o przebiegniętym dystansie, wciąż z niedowierzaniem myślę o tym, czego udało się dokonać w Krynicy.

Relacjonuje Dionizy Szczudło

Mniej więcej 4-5 lat temu kiedy zacząłem biegać, na scenie imprez biegowych pojawił się Festiwal Biegowy w Krynicy i totalnie szalony jak na tamte czasy bieg po górach: Bieg 7 Dolin. 100 km po szlakach Beskidu Sądeckiego, ponad 4400 metrów przewyższenia w pionie. W pierwszej edycji wystartowało stu kilkudziesięciu śmiałków, a wszyscy zastanawiali się czy to aby nie za długi dystans i ilu z nich dotrze do mety.

Dziś to jeden z najbardziej kultowych i najtrudniejszych ultramaratonów górskich w Polsce, jednocześnie dziękki otwartej formule przyciągający największą liczbę śmiałków w kraju. Pierwsza wzmianka i relacje jakie czytałem z Biegu 7 Dolin doprowadziły do powstania marzenia, że kiedyś może i ja powalczę o medal na tak niesamowitym dystansie.

Ale od początku

Noc z piątku na sobotę czyli dzień startu Biegu 7 Dolin.

Wszystkie formalności załatwione: numer przypięty do plecaka, chip do pomiaru czasu zamocowany na bucie, sprzęt i jedzenie na przepaki na 36. i 66. kilometra oddane. Ostatnie gorączkowe sprawdzanie czy o czymś nie zapomniałem, czy wszystko w plecaku, z czego zrezygnować, a co może się jednak przydać. Kontrola ostatnich, najbardziej miarodajnych prognoz na jutrzejszy dzień który cały mam spędzić w trasie. Wszystko gotowe tylko weź tu człowieku teraz zaśnij...

Co prawda do startu zostało tylko 3 godziny, ale to ważny sen. Zamiast snu obrazy z poszczególnych odcinków trasy, ostre zbiegi przelatują przed oczami wizualizuję to co mnie czeka. Udaje się w końcu zdrzemnąć, kiedy telefon dzwoni jak szalony - 2 w nocy czas wstawać. Owsianka, banan, mocna kawa, ostatnia kontrola pogody i decyzja co ubrać na start i za kwandans stoję z przyjaciółmi i zaspaną żoną na deptaku w Krynicy, na który zewsząd podążają podobni nam wariaci.

Humory dopisują wszyscy w komplecie, znajomy robi rozgrzewkę biegiem wracając po chip, którego zapomniał zabrać z hotelu. Spiker zaczyna zagrzewać nas do walki, a tłum na starcie gęstnieje: jest nas ponad 1700 osób. Najwięcej chętnych by zmierzyć się z pełnym dystansem, pozostali na 66 i 36 km (w tym IronRun’owcy). Przez tył głowy przelatuje mi ukradkiem myśl, że nie wszystkim nam dziś będzie dane dobiec tam, gdzie planujemy.

Ostanie zdjęcia uśmiechniętej ekipy robione przez niezawodną żonkę.